5 Eylül 2007 Çarşamba

kara erik ezmesi..

uzandığım yerden önce koyunların engelli koşusuna tanık oluyorum.
1. atladı,2.atladı,3'te tamam,4 engele takıldı,5'te tamam,6,7,8...

sonra gökyüzüne bakıyorum.sisli,bulut dolu yukarısı.ay;güneşin abartılan güzelliğinden daha güzel,daha asil,daha gizemli olduğunu gösterircesine doğuyor yavaş yavaş.yanımdakinin kim olduğunu bilmeden,-ki yanımda birinin olup olmadığından okadarda emin değilim-dertleşiyorum.ona aya duyduğum hayranlığı anlatıyorum.biranda,etraftaki her şey bana doğru uçan uçağın şiddetiyle uçuşmaya başlıyor.uçak bana biraz daha yaklaştıkça,uçanın uçak değilde,zümrütü anka olduğunu farkediyorum..

kanat çırpışındaki sesi,gözlerindeki ifadesi çok korkunç.ya da geçerken önümden,hissettiğim şey korku değil galiba.böyle bişeyle daha önce karşılaşmamanın verdiği bi gariplik..

artık uyanmanın zamanı,
yada uyumanın,
yada kafanı gökyüzüne kaldırmanın,
yada kanayan eline bakmanın,
yada dedeni öpmenin,
yada yeşil bezi mermerden sökmenin,
yada susup oturmanın,
yada valizini toplamanın,eve dönmenin,el sallamanın,
kısaca veda etmenin zamanı..

Hiç yorum yok: