27 Mayıs 2007 Pazar

kendimden uzaklaşmak istiyorum..

kendim gibi bi arkadaşım olsaydı eğer, başta yadırgardım heralde.ama sonra alışırdım gibi geliyor..onu başta anlayamazdım ama onu anlamaya da alışırdım sanki..
bazen ciddi ciddi soruyorum deli misin kızım sen?niye söylüyosun ki değer verdiğini,önemsediğini,sevdiğini,sinir olduğunu,anlayamadığını..vs insanlara..
onlar içlerinde saklamaya alışmışlar düşüncelerini,sus söyleme işte;öteki oluyosun.beni anlayan
bi ,öğrencilerine carpe diem'i aşılayan "Profesör Keating" ;bi de ateş böcekleriyle dans eden "gülseren" var.ama onlarda gerçek değiller ki..
anlaşılamıyorum,hissettiklerimi söylemem batıyo insanlara.yadırgayın beni,hatta evet devam edin deli misin demeye,işe yarıyor bakın sorgulamalarınız;kendimden uzaklaşmak istiyorum..
keşke'lerim olmasın diye böyle olduğumu sanıyordum,ama şimdiden birsürü keşkem oldu sayenizde..
kendimden uzaklaşmam için hadi biraz daha yardım edin bana.biraz daha korkun düşüncelerimden,söylemek istediklerimden,hissettiklerimden,saçmalamalarımdan..
ya da siz beni boşverin,dokunmayın bana;düşerken, kafamda ki birsürü keşke'lerim ve soru işaretleri'mle aşşağıya..

3 yorum:

Midgard dedi ki...

Bence yazınla alakalı bir şeyler var burada;
"Yanmam lazım, daha yol almam lazım
Kendimden caymam lazım, zor..."

Ayrıca, sen, senin gibi bir arkadaşın olsa, sadece mutlu olurdun, senin gibi bir arkadaşın olduğu için... :)

dideral&fondip dedi ki...

herkes gibi olup kendinden uzaklaşıcağına, öteki olup saçmalamaya devam et bence :)
herkes daha mutlu olduğunu sanıyor sakladıklarıyla, fakat emin ol sen daha mutlusun paylaştıklarınla...

Münzevi Aberat dedi ki...

Bir insanın başka bir insana verdiği en değerli şey, yalnızlıktır. Tabii ilk önce yalnızlığı sevmek, onu özümsemek gerekir. Yalnızlık sonu olmayan bir şarkı gibi. Sürekli kulağımıza fısıldanıyor. Çoğu zaman onu görmezden geliyoruz. Ama ona arasıra kulak verdiğimiz zaman da onun ne kadar haklı olduğunu anlayabiliyoruz. Ama ne yazık ki insan kendinden kaçamıyor. İnsan asla yalnız kalamıyor. Bahsettiğim yalnızlık sayısal değerdeki yalnızlık değil. Onun adı tekil olmaktır. Ama yalnız olmak farklıdır. İmkansızdır. Yalnız olamayız, ama ona sahip olabiliriz.
Bildiğim bir şey varsa, o da insanların aynı duyguları yaşadığıdır. Sevinç, hüzün, pişmanlık... Ne olursa olsun. Özellikle de pişmanlık insanın en temel duygusudur. O yüzden keşke'lerimizin olması kadar doğal bir şey olamaz. Çünkü insan her an pişmandır. Her andan, her anıdan.
İnsan nefes alır, daha sonra pişman olur ve o nefesi verir. Ama tekrar pişman olur ve o nefesi tekrar alır. Yaşamın özü bu pişmanlıktır. Geçmişe bir bakış, geleceğe bir kaç gözyaşıdır.